بعد از پیروزی های رزمندگان اسلام در چهار عملیات بزرگ ثامن الائمه، طریق القدس، فتح المبین و بیت المقدس که از مقاطع حساس و عملیات ها'>عملیات های اصلی دوره سرنوشت ساز جنگ تحمیلی هستند، با آزادسازی خرمشهر دوگانه تداوم یا پایان جنگ از مباحثی بود که در میان مسئولین کشوری و لشکری مطرح می شد.

برخی بر این باور بودند که با شکست های پی در پی صدام و با آزادسازی افتخار آفرین خرمشهر، اکنون بهترین موقعیت است تا با تداوم عملیات ها'>عملیات ها، تعقیب و تنبیه متجاوز در دستور کار قرار گیرد و برخی دیگر پایان یافتن جنگ در این مقطع را مدنظرداشتند.

از طرفی صدام که تحت حمایت قدرت های بزرگ جهان قرار داشت، با تظاهر به صلح تلاش می کرد، شرایط خود را ترمیم و تقویت کند.

همچنین صدام در مصاحبه ای رسمی از ایران خواسته بود که آتش بس ما را بپذیرد تا نیروهای ما بتوانند برای رویارویی با اسرائیل همراه ایران آماده شوند.

اما امام خمینی (ره) که خود بنیانگذار انقلاب اسلامی در ایران بود با هوشمندی این شرایط را مدیریت و نقشه های دشمنان رو مثل همیشه نقش برآب کردند.

ایشان در سخنرانی که در جمع فرماندهان نیروی زمینی ارتش در روز 22 خردادماه 1361 به ادعاهای دروغین صدام در صلح طلبی واکنش نشان داده و بر شروط بحق ایران بر پایان دادن به جنگ و پذیرش صلح تاکید کردند که در ادامه متن کامل سخنرانی امام در روز یاد شده را می خوانید:

بسم الله الرحمن الرحیم

پیروزی رزمندگان عامل مخالفت ابرقدرتها

قبلًا من تشکر می کنم از اینکه در یک همچو روزی که ان شاء الله مفتاح تمام پیروزیهاست، خدمت شما جوانان عزیز و رزمنده رسیده ام.

آنچه که از خارج همیشه به ما خبر می رسد و آنهایی که می روند اطلاع به ما می دهند و گاهی بعض شخصیتها به ما پیام می فرستند که شما عمق این کاری که کردید، خودتان هم نمی دانید. تمام این بررسیها، بررسیهای ظاهری و پیشرفتهای ظاهری این نیروهای اسلامی است. عمق این پیشرفتهای ظاهری هم همان طوری که به ما گفته می شود، پیام می فرستند، برای خودمان هم باز خیلی واضح نیست که جمهوری اسلامی و این نهضتی که در ایران پیدا شده است، در همان عمق طبیعی و مادی اش چه دگرگونی ای در همه ارزشها ایجاد کرده است. و شما باید بدانید که ملتها، حتی آن ملتهایی که الهی هم نیستند، اینها همه شان- که جزء مستضعفان جهان هستند، و همیشه در تحت سلطه مستکبران بوده اند- امید دوخته اند به این نهضتی که در ایران حاصل شده است.

و این یک مساله بزرگی است که در همین بُعد طبیعی برای رزمندگان ما و برای ملت ما حاصل شده است که عمقش آن قدر زیاد است که همه قدرتهای خارجی و همه رسانه های خارجی به ضد این قیام کرده اند. اگر این یک امر عادی بود، نباید این همه هیاهو در دنیا راه بیفتد. این همه سر و صدا بلند بشود، این همه مخالفت بشود. هر چه عمق مخالفت رسانه های گروهی و قدرتهای بزرگ زیادتر باشد، کشف می کند که عمق پیشرفتهای نظامی و طبیعی شما بیشتر است. اگر یک امر عادی بود نباید این قدر امریکا دنبالش باشد که این را با هر حیله ای که باشد در همین جا خفه کند. این یک امر غیر عادی است حاصل شده است. و ما در عمق ظاهری این قضیه هم که ملاحظه کنیم، با همین ارزشهای ظاهری که مورد بررسیهای رسانه های گروهی است، مورد بررسی مقامات نظامی دنیاست، این یک عمق زیادی دارد که کم کم دارد برای دنیا ظاهر می شود، و تا کنون آن عمق معنوی که در این نهضت و در این ملت حاصل شده است، در خارج کمتر به این توجه شده است. تمام نظرها رفته است روی مسائل نظامی و پیشرفتهای نظامی که تصدیق دارند که این یورشهایی که از طرف این رزمندگان ایرانی حاصل می شود، اینها سابقه ندارد، وضعش یک وضع دیگری است غیر اوضاع جنگهای دنیا. اینها همه توجه به همین پیشرفتها و شکستها و امثال این دارند. نظر دارند به اینکه ایران با اینکه یک جمعیت محدودی است- به چهل میلیون بیشتر نمی رسد این جمعیت- و تمام قدرتها هم با آن مخالفت کرده اند و بعد از انقلاب هم هست- که انقلاب خودش یک چیزی است که هر جا که حاصل می شود اوضاع را به هم می زند- نظام را به هم می زند. لکن وقتی ملاحظه کردند که امروز ما در سال چهارم انقلاب واقع هستیم و همه چیزمان بهتر از اول است، یعنی اگر اول یک نقصی در نظام ما داشتیم، نقصی در نیروهای نظامی و انتظامی داشتیم، نقصی در انسجام گروههایی که همه مسلح اند داشتیم- امروز آن نقص رفع شده است. اینها همه روی حسابهای مادی حساب شده است. ما عمق مساله را از جهت معنوی واقعاً نمی توانیم ادراک کنیم. یک جمعیتی که در طول تاریخ و خصوصاً این رژیم سابق کوشش کردند که این جمعیت را از همه چیز بی خبر نگه دارند؛ از همه اوضاع دنیا، کوشش کردند که این جوانهای ما که باید خدمت بکنند به این کشور، ابتلا پیدا کنند به مواد مخدره، به جاهایی که شهوانی هست. آن همه مراکز شهوت و آن همه مراکز فحشا درست کردند و عرضه کردند بر این ملت در طول این دهها سال اخیر که شدت پیدا کرد، و در زمان محمد رضا از همه وقت بیشتر شدت داشت.

و شما از جهت اخلاقی و فرهنگی ایران باید این معنا را اعتقاد [پیدا] کنید که اگر، این انقلاب به داد ایران نرسیده بود، ایران در سراشیبی محو و فنا واقع شده بود که اصلًا اسمش از تاریخ باید محو بشود. به طوری تبلیغات شده بود که همه چیز ما را می خواستند وابسته کنند به غیر، و به ما حالی کنند که شما هیچ کاری ازتان نمی آید، اصلًا جنگ معنا هیچ ندارد، شما نمی توانید اصلًا جنگ بکنید با هیچ جا اصلًا. ما در این سه سال، نزدیک به چهار سال- یعنی، وارد در چهار سال که شدیم- این عمق پیشرفت ظاهری را به دنیا حالی کردیم به حکومتهای بزرگ دنیا، به قدرتهای بزرگ دنیا. این کاری که شما برادرها و دوستان شما و همقطارهای شما انجام دادند، حالی کردند به آنها که ما در عین حالی که یک جمعیت کمی هستیم، لکن توانایی این را داریم که با هر قدرتی مقابله کنیم.

تحول الهی ملت ایران

لکن آن عمق دومی که اساس مطلب است که عمق معنوی این قضیه [باید] باشد. آقا، یک کشوری که سالهای طولانی زحمت کشیده اند، یک قشر از روشنفکر با قلم، با تبلیغ، با تعلیم، زحمت کشیده اند، یک قشر مطبوعاتی و رسانه های گروهی با همه قدرت زحمت کشیده اند که این کشور را از خودش تهی کنند؛ یعنی، اعتقادش را این طور کنند، مغزشان را شستشو کنند و اینها را معتقد کنند به اینکه شما هیچ نیستید، باید تحت لوای یا شرق یا غرب [زندگی کنید] غرب می گفت تحت لوای غرب، شرق می گفت تحت لوای شرق باید زندگی کنید، و الّا هیچ کاری از شماها ساخته نیست- و وارد شد این انقلاب بر یک همچو جمعیتی که لا اقل، در این پنجاه سال، بیشتر از همیشه تحت این طور تربیتها بودند؛ دانشگاهش این طور تربیت می کرد و ارتشش را این طور تربیت می کردند، و همین طور همه چیزش را، عمق معنوی این، این است که در مدت کمتر از یک سال- باید بگوییم- آن چنان تحول در این جمعیت حاصل شد و آن چنان منقلب شد این جمعیت به یک موجود دیگر؛ آن جمعیت رفاه طلب به یک جمعیت سلحشور و جنگجو، آن جمعیت میان تهی از کارهایی که باید خودش انجام بدهد به یک جمعیت متفکر در امور خودش و زحمتکش برای کشور خودش و رفتن رو به کفا برای زندگی خودش!

و اگر به داد این جمعیت خدای تبارک و تعالی نرسیده بود، خدا می داند که مساله فحشا را به کجا رسانده بودند. شما شاید خیلی هایتان مطلع باشید از آن قصه ای که در شیراز اتفاق افتاد و آن بساطی که درست کردند ۲ و آن عقدی که واقع شد ما بین یک پسر و یک مرد. اینها دنبال یک همچو چیزی بودند؛ می خواستند این کشور را به اینجا برسانند. خدا به فریاد این ملت رسید؛ ملت مظلوم و متحول کرد این جمعیت را به یک جمعیت حزب اللهی، یک جمعیتی که همه چیزش را دارد برای خدا می دهد. این مساله مهم است؛ این مسئله ای که آن اشخاصی که در صدد تهذیب هستند، در صدد تزکیه نفس هستند، پنجاه سال زحمت می کشند؛ بعد از زحمتهای فراوان پنجاه ساله به یک مقامی می رسند. و این جوانها را خدای تبارک و تعالی آن طور در ظرف یک مدت بسیار کم متحول کرد به یک مقامی که آنهایی که پنجاه سال زحمت کشیده اند، نرسیده اند به این مقام، نرسیده اند به آنجا که غیر از خدا اصلًا هیچی نخواهند، شهادت را این طور طالب باشند. این طور شهادت را در بر بگیرند. این یک مساله مهمی است. ما همیشه باید در نظر داشته باشیم که این مساله، مسئله عادی نیست که یک نفر آدم، صد نفر آدم، هزار نفر آدم یا همه بتوانند انجامش بدهند. یک کشور چهل میلیونی که با بی بند و باری می خواستند اینها را بار بیاورند و همه قدرتها دنبال این معنا بودند و همه تبلیغات و همه گفتار و همه نوشته ها دنبال این بود، یکدفعه متحول بشود به یک کشوری که همه حزب الله هستند و همه آن چیزهایی [را] که شهوی بود و آن چیزهایی [را] که مربوط به شهوات نفسانیه بود، دور ریختند و ایستادند در مقابل قدرتهای بزرگ و شکست دادند آنها را. این تحول، تحولی است که شرق و غرب نمی توانند بفهمند. آنها هر چیزی می توانند بفهمند، همین در سطح مادیت اشیا را ارزیابی می کنند که کدام پیروز شد، کدام پیروز نشد. در سطح معنویت اینها نمی توانند اصلًا تصور کنند که یک کشور چهل میلیونی چطور متحول شده است به یک چیزی که جوانهایشان را می دهند و گریه می کنند که کاش یکی دیگر هم داشتند. دست و پایشان را از دست داده اند و تاثرشان به این است که من ندارم که باز [به جبهه ] بروم! و این صحنه های بسیار نورانی که در جبهه ها [است ] شما که هستید، بهتر از ما می دانید که چه صحنه هایی است. وقتی که آقایان می آیند اینجا با من صحبت می کنند، واقعاً انسان تعجب می کند از اینکه این چه شد، چه قضیه ای واقع شده است که این طور تحول حاصل شد. البته چون قدرت خداست، تعجبی ندارد، با قدرت خدا واقع شده است و ما امروز و آخر، اول همه جا نصر را باید از خدا بدانیم. نصرت مال اوست. ما چیزی نیستیم. نصرت، نصرتی است که او به ما داده است.

حضور با شکوه روحانی و ارتشی و پاسدار در جبهه های جنگ

این قدرتی که الآن در ایران هست که همه رویش حساب دارند می کنند، همه کشورها رویش حساب می کنند و بدون جهت، بسیاری از کشورها هم ترسیده اند، این یک قدرتی است که خدا داده است این یک چیزی نیست که ما بتوانیم تحصیلش بکنیم، این چیزی است که خدا به ما عنایت فرموده است. بنا بر این، ما باید روی همین مساله همیشه تکیه بکنیم، روی این مساله که ما خودمان چیزی نیستیم و هر چه هست مبدا غیبی دارد و آن مبدا غیبی است که ما را کمک می کند. آقا، شوخی نیست که یک جمعیت کثیری با زحمتهایی یک دژی برای خودشان- به آن دژهای محکم- درست بکنند و در پناه آن دژ باشند و یک جمعیت کمی از بیابان به آنها حمله بکنند و تسلیم بشوند آنها. تسلیم برای این است که می ترسند. ترس را که در آنها ایجاد کرده است؟ ما که جمعیتمان به اندازه آنها نبود. ما که در بیابان بودیم و در معرض اینکه آسیب ببینیم، و آنها در پناهگاهها بودند و در دژهایی که درست کرده بودند و این خوف را هم نداشتند. این یک خوفی بود که خدای تبارک و تعالی در قرآن هم از آن اطلاع داده است ۳ که در صدر اسلام خدا یک قسم از چیزهایی که پیروز می کرد کشور اسلامی را همین بود که رعب در دل مقابلین آنها القا می فرمود. ما مرهون این رحمتهای بزرگ الهی هستیم و در عین حال، مرهون این ملت هستیم که این طور همه با هم کمک می کنند. سابقه اصلًا ندارد، از اول تاریخ تا حالا سابقه ندارد که روحانی و ارتشی و پاسبان و پاسدار و امثال اینها در کنار هم باشند و در کنار هم جنگ بکنند. اصلًا این سابقه ای ندارد. هیچ جا، نه حالا سابقه دارد، بعدها هم معلوم نیست که، مگر به برکت اسلام جای دیگر پیدا کند یک همچو چیزی که همه شان با هم باشند. و این صحنه هایی که در سنگرها، که اینها همه با هم هستند- برای من نقل می کنند- واقعاً صحنه هایی است که اعجازآمیز است. و قدر این صحنه ها را بدانید.

شرایط عقلایی برای صلح

و اما بعض مسائلی که ما الآن در پیش داریم: شما می دانید که ما از اولی که این جنگ شروع شد تا حالا، چه آن روزی که صدام کوس قادسیه برای خودش می زد و چه امروز که دیگر اسمی از او نیست و رفته است آنجایی که خدا می داند، ما مسائلمان مسائلی بوده است که یکی بوده؛ آن هم برای این است که یک مسائلی که ما گفتیم، یک چیزی نبوده که می خواستیم تحمیل کنیم، یک چیزی بوده است که وقتی عرضه کنیم به همه عقلای دنیا و همه جنگنده های دنیا، عرضه کنیم به آنها، از ما می پذیرند. ما از اول می گفتیم که شما ریختید در منزل ما، در شهرهای ما، در کشور ما، حمله کردید و غافلگیرانه وارد شدید در کشور ما و آن همه خرابی کردید و آن همه جرم کردید و آن همه کشتار کردید، باید بروید بیرون. یکی از شرایط ما این است که بروید بیرون. این را چه انسانی می تواند بگوید که این شرط، یک شرط تحمیلی است؟ خوب، دزد آمده تو خانه ما، تو اثاث ما را برداشته و جمع کرده، می گوید: حالا بیا صلح کنیم، اینها مال من! خوب همین است دیگر؛ اینها دزدهایی بودند که ریختند به این کشور و هر چه هم بود در این شهرها برده اند. هر چه مردم مال داشتند، اگر یک مقدارش را توانستند خود اینها حمل کنند از محلشان، کرده اند، اگر نه، آنها برده اند و از بین برده اند و آن همه خرابی کرده اند و خرابیهایی که در هیچ جا متعارف نیست. مغول هم که به ایران حمله کرده، این طور نبوده است که وقتی یک شهری را می گیرد تا آخر خرابش کند. شهرهای ما را این طور کرده اند اینها. خوب ما می گوییم که شما وارد شدید به [کشور] ما و این همه جرم کردید، حالا می گویید که بیایید با هم صلح کنیم. صلح کنیم؛ یعنی، خوزستان مال شما؛ یعنی، آن قدری که شما گرفتید مال شما. نه، هیچ وقت، هیچ کس نمی پذیرد. ما می گوییم شما بدون قید و شرط، باید بیرون بروید. اگر هم بیرون نروید، بیرونتان می کنیم. بهتر هم برای خودتان همین است که بی خود این جوانهای بیچاره را به زور نیاورید و به کشتن بدهید. خودتان بروید بیرون. این یک مسئله ای است که همه عقلای دنیا می پسندند از ما که کسی آمده است منزل شما و خرابکاری کرده، حالا به او می گویید: بروید بیرون، اگر می خواهید یک تفاهمی بشود، باید بروید بیرون.

تشویق جانی در صلح با متجاوز

مسئله دوم، مساله خسارتهایی است که وارد کردند. قضیه جبران خسارت یک جهت مادی دارد، یک جهت سیاسی و معنوی. جهت مادی اش گرچه زیاد است برای ما، این طوری که همه شهرها را خراب کرده اند و هر چه ما داشتیم به هم زده اند و البته جوانهای ما هر دانه ایش ارزش همه لشکر آنها را داشت و از دست ما گرفته شدند اینها؛ ارزش مادی قضیه خیلی زیاد نیست، عمده ارزش معنوی است و ارزش سیاسی مساله. اگر بنا باشد که یک کسی بیاید، هر چه جرم دارد بکند و هر چه دستش می رسد جنایت وارد کند و بعد بگوید که خوب، حالا دیگر صلح می کنیم، من می روم بیرون؛ بسیار خوب، صلح می کنیم! خوب، این جنایتی که کردی چرا؟ اگر ما این مطلب را اغماض کنیم، نه از باب این است که یک مساله- مثلًا- مادی را اغماض کرده ایم، یک مساله معنوی را ما اغماض کرده ایم؛ یعنی، یک ستمگر و یک گروه ظالم را ما تشویق کرده ایم به اینکه باز [ظلم ] بکنید. فردا هم باز دوباره برگردند و همین بساط را در آورند، بعد هم بگویند که آقا، بسیار خوب، باز صلح می کنیم! هی خلاف کنند و هی بگویند صلح می کنیم! این باید جلویش گرفته بشود. در دنیا باید این طور تعدیاتی که واقع می شود جلویش گرفته بشود. یکی از مواردی که باید، جهتی که باید به او جلوگیری بشود این است که همه خسارتهایی که وارد شده باید بدهید. الآن می گویید که ما- دروغی هم می گویند البته- که ما بیرون می رویم و قبول می کنیم فلان، خوب، بسیار خوب، الآن بروند بیرون، و همین حالا کارشناسها هم بیایند و جریمه های اینها را ارزیابی کنند که چقدر بوده. یک گروه دیگر هم بیایند و ارزیابی کنند که کی مجرم است. ما اگر مجرم را امروز رهایش کنیم؛ امروزی که ما قدرت داریم، [جسور می شود.] ما آن روزی هم که صدام آن کوس کذا را می زد، مسائلمان همین بود، امروز هم که قدرت دست ماست و صدامی تو کار نیست، امروز هم همان حرفها را ما می زنیم و آن حرف این است که مجرم باید معلوم بشود کی است. اگر ما مجرم هستیم، دنیا به ما هر چه می خواهد، بگوید و اگر آنها مجرم هستند، باید همان طور حکومت بشود، بطور عدالت حکومت بشود. ما عدالت را می خواهیم. ما هیچ وقت طالب جنگ از اول نبودیم. اگر چنانچه عراق به ما حمله نکرده بود، ما دفاع نمی کردیم. اما دفاع ما کردیم، ما جنگ نکردیم تا حالا. در عین حالی که رزمندگان ما و فرماندهان ارتش و سپاه به ما گفتند اجازه بدهید ما وارد بشویم در آنجا و با آنها چه بکنیم [ما گفتیم: فقط دفاع کنید] خوب، ما هم، ما می خواهیم دفاع بکنیم؛ دفاع که یک مساله عقلی است. یک مسئله ای است که حتی حیوانات هم اصلًا وقتی بخواهند حمله کنند، دفاع می کنند. دفاع یک مساله طبیعی است. ما همیشه دفاع کرده ایم تا حالا، هیچ وقت جنگ نکرده ایم.

صلح طلبی صدام نظیر صلح طلبی اسرائیل

ما که می گوییم که ما جنگجو نیستیم مثل شماها؟! ما صحیح می گوییم و شاهد داریم و آن است که از ما دفاع است. شمایی که می گویید ما صلح طلبیم، صلح طلبی شما مثل صلح طلبی اسرائیل است تا حالا. اسرائیل هم حالا می گوید: بیایید صلح کنیم. یعنی، چه؟

یعنی وارد شده است و شهرهای لبنان را گرفته است و حالا می گوید که ما، بیایید حالا دیگر آتش بس کنیم. آن روز آتش بس است که با مشت بزنند اسرائیل را بیرونش کنند از شهرهای خودشان و آن وقت بگویند که بسیار خوب، حالا آتش بس! بنشینید مجرم را بفهمیم کی است. آن وقت هم صلح همین طوری نباید بشود. مجرم باید معلوم شود کی است. اسرائیل بیاید هر چه جرم دارد بکند، بعد بگوید که خوب، ما دیگر کاری نداریم، شما بروید سراغ کارتان، اینجا هم که ما گرفتیم مال خودمان! معنای آتش بس این است؟ همان آتش بس صدامی است. این آتش بسی است که اسرائیل هم دارد مطرح می کند؛ یعنی، همه چیزمان را دادیم، حالا بس؛ بسم الله، تشریف بیاورید حالا دیگر با هم چون، صورت هم را ببوسیم و اینهایی را هم که بردید؛ مال شما باشد! آتش بسی هم که اینها الآن دارند اظهار می کنند، همان وقت هم که آتش بس کنند، سه ساعت بعدش آبادان را تیرباران می کنند و آدم می کشند در صورتی که آبادان جنگجو نیست، آبادان یک جمعیتی دارند مشغول کسب خودشان هستند. اینها می گویند که اینها کردند و ما کردیم کی؟ کدام وقت اینها به این شهرهای شما کاری کردند؟ اینها هم با شما جنگ دارند، شما هم با اینها جنگ دارید. شمایی که می گویید آتش بس بسیار خوب، می گویید که چون اینها به ما حمله کردند، ما هم کردیم. اینها به شهر شما [حمله ] کردند یا به شما؟ شما باید به تلافی، [به ] خود اینها [حمله ] بکنید، شما تلافی به آبادان می کنید؟ همان کارهایی که از اول به آبادان می کردید، حالا هم همان کارها را دارید می کنید و این آتش بس نیست.

ما همان شرایطی که از اول گفتیم، حالا هم همان شرایط را می گوییم، که یکی بیرون رفتن تمام این ارتشیهای عراق و این جنگنده های عراق از کشور ما بدون قید و شرط [است؛] هیچ قید و شرطی در کار نیست، حالا که می گویند ما بیرون می رویم. اینها می گویند: بیایند، ما بیرون می رویم که شما بیایید رد بشوید، لکن به شرط اینکه صلح باشد، تمام بشود مساله؛ یعنی، به شرط اینکه ما هر چه ضرر به شما زدیم، هر چه جنایت کردیم هیچ! این مضحک است واقعاً. یک جمعیتی می خواهند بیایند کمک کنند شما را، شما می گویید: حالا که می خواهید کمک بکنید، پس دست بردارید از این ادعاهایی که دارید، شما مجرم را دیگر لازم نیست بشناسید، بیایید صلح بکنیم با هم، لازم نیست که این همه جریمه ها که وارد شده است به شما، تلافی بشود! این معنای آتش بس نیست، این معنای صلح نیست. ما همان مطلبی که از اول گفتیم، همه دولتمردان ما همان مطلب را می گویند. باید بی قید و شرط، اینها بیرون بروند، نروند، بیرونشان می کنیم بی قید و شرط. و اگر زیادتر بمانند برای خودشان ضرر زیادتر دارد. هر چه بمانند ضررش برای آنها زیاد است و باید تمام [ضرر] هایی که به ما وارد کرده اند، ما حالا مقدارش را نمی دانیم، کارشناس باید بیاید بگردد مقدارش را معلوم کند که چقدر مقدارش است آن هم باید تحقق پیدا کند و باید مجرم هم معلوم بشود که کی است.

و ما بُعد معنوی این کار را داریم. ما اگر عراق، دست بردارد این حزب بعث از عراق و برود گم شود سراغ کارش و مردم عراق خودشان، این مردم مظلوم خودشان برای خودشان حکومت تعیین کنند، یک شاهی از آنها نمی خواهیم، برای اینکه آن بُعد معنوی دیگر نیست در کار؛ برای آنکه آن مجرم رفت و تمام شد، آن بُعد معنوی نیست در کار دیگر. ما بُعد معنوی قضیه را باید [حل ] بکنیم. ما مسئول این جوانها هستیم. ما مسئول این ارتش هستیم. ما مسئول این زنها و مردهایی که بچه هایشان و جوانشان را از دست داده اند، هستیم. مگر ما می توانیم که بی قید و شرط بگوییم که بیایید صلح بکنیم، چون ما می خواهیم برویم کمک شما بکنیم؟ این مسلک اسلام نیست که ما بخواهیم کمک آنها بکنیم؟ و یک رشوه هم بدهیم. بله، بعضی حکومتها این طوری هستند. نفتهایشان را می دهند و التماسشان هم می کنند. این حکومت اسلامی نیست این طور.

صلح تحمیلی یعنی تشویق جانی به جنایت

ما آن چیزهایی که از اول گفته ایم تا حالا سرش هستیم. یک قدم این طرف و آن طرف نیست در کار. نمی خواهیم که تحمیل کنیم. یک چیز غیر عقلی و غیر عقلایی بگوییم و نمی خواهیم از آن چیزی که هر عقلی می پذیرد عقب بنشینیم؛ آن هم به واسطه آن بُعد معنوی که دارد، به واسطه اینکه آدم جانی را نباید در جنایتش تشویق کرد. ما اگر صلح بکنیم، معنایش تشویق کردن این جانی است به جنایتش. ما صلح می خواهیم، خیلی هم می خواهیم، اما صلح بی قید و شرط. معنایش این است که شما همین جا که هستید باشید یا خیر، بروید بیرون، لکن دیگر باقی اش هر چه هست، شده است دیگر؛ هر چی می خواهد بشود شده است؟ نخیر، این به حیثیت اسلام ضرر می زند این طور اغماض و حق ندارد کسی این طور اغماض کند. البته راه دادن برای رفتن به سوریه برای برطرف شدن [سوء تفاهم ها] با آنها یک مسئله ای نیست که شما به ما منت داشته باشید؛ ما به شما منت داریم اگر روی قواعد عادی باشد. البته چون یک تکلیف الهی است. به هیچ کس هم منت نداریم. اما نباید شما از ما یک چیزی بگیرید که می خواهیم بیاییم کمکتان؛ شمایی که می گویید که ما با اسرائیل مخالف هستیم و می دانم که شما دروغ می گویید که شرط اینکه شما بیایید از اینجا رد بشوید این است که صلح بشود و هر چی که ما کردیم دیگر هیچ. این معنای صلح است؟ این معنای راه دادن است؟ شما معلق می کنید راه دادن را به چیزی که نشود.

دنیا باید این را بداند که ما حاضریم صلح کنیم، حاضریم پیش برویم در آنجا، لکن در عرض اینکه اینها دارند کنار می روند و یکی از شرایط را می گویند. ما خودمان می پذیریم در عرض این دو گروه بیایند. در همین پانزده روزی که اینها بنا دارند، فرض کنید که دروغ نمی گویند، می خواهند بروند، در عرض این، بیاید یک گروه مورد توجه همه، بین المللی، بیاید رسیدگی کند به این جرمهایی که اینها کرده اند، به این خسارتهایی که به شهرهای ما وارد شده، به روستاهای ما وارد شده. البته یک خسارتهایی به ما وارد شده است که قابل جبران نیست و آن جوانهای ماست. این دیگر قابل جبران نیست. اینها آن طرف باید در آن پیشگاه خدا باید اینها رسیدگی بشود. در عرض اینکه شما می گویید ما کنار می رویم و بیایید ما دیگر راه می دهیم به شما، در عرض اینکه شما کنار می روید، یک گروه بیایند رسیدگی کنند به اینکه جنایات را چقدر بوده، چقدر ضرر زده اید شما به ایران. و یک گروه توافق کنید بیاید که رسیدگی کند به اینکه مجرم کی است. اینها وقتی حاصل شد، [ما صلح می کنیم ] اما راه دادن شما به ما برای رفتن آنجا شما باید یک چیزی هم دستی بدهید که ما می خواهیم برویم با دشمنهای شما جنگ بکنیم. اگر شما راست می گویید که با اسرائیل مخالف هستید و نمی خواهید با این بهانه یک کلاهی سر ما بگذارید و خیال می کنید که ایران توجه به این مسائل ندارد و کسانی که در راس امور هستند توجه به این مسائل ندارند، شما اگر نمی خواهید که یک توطئه ای داشته باشید و یک کار خلافی بکنید، خوب، راه بدهید ما برویم.

بهانه بودن درخواست صلح

راجع به مسائلی که از اول گفتیم، همان مسائل هست. حالا ما قبول می کنیم از شما که بیایید بروید بیرون، قبول، بسم الله، تشریف ببرند. اما نه اینکه [با] رفتن بیرون، تمام شد قضیه. این یکی از چیزهایی است که ما می خواستیم. دو تای دیگرش مانده است که بُعد معنوی آن در نظر ماست، بُعد سیاسی آن در نظر ماست، نه بُعد مادی آن تا اینکه بگویید که غمض عین کنید، طلبی دارید از ما نگیرید. مگر ما می توانیم که صرف نظر کنیم از یک چیزی که جانی را به جنایت خودش تشویق می کند؟ ما باید جانی را در دنیا رسوا کنیم و جرمی که کرده است از او بگیریم تا این امور لا اقل، محدود بشود؛ اگر از بین نمی رود؛ لا اقل، محدود بشود. این طور نشود که هر کسی افسارگسیخته بریزد شهرهای دیگران را از بین ببرد و اموال مردم را غارت کند و آتش بزند و بعد هم بگوید خوب، بسیار خوب، حالا دیگر صلح می کنیم! این صلح نیست. این معنایش این است که نخیر، شما باید باج به ما بدهید تا ما با شما صلح کنیم و این امروز آن روزی نیست که شما این حرفها را می زنید.

شما دیگر این حرفها را باید کنار بگذارید. شما دیگر قدرتی ندارید که بتوانید یک همچو مسائلی را بگویید و شما خیال کنید که دیگران به شما تقویت می کنند. آن دیگران هم مثل شما می مانند. شما که مال خودتان بود، این طور از کار درآمد؛ یک جمعیت کمی این طور خرمشهر را گرفت، آنها که از خارج اجیر شما می خواهند بشوند، آنها برای شما نمی خواهند کار بکنند، برای خودشان می خواهند کار بکنند. آنها با یک فوت از بین می روند. بنا بر این، مساله این است که ما امروز که در اینجا مبتلا هستیم به یک همچو حزبی و در آنجا مبتلا هستیم به یک همچو رژیم فاسد؛ رژیم اسرائیل، ما در هر جبهه حاضریم به اینکه جنگ بکنیم. اینجا که از خودمان است و جنگ می کنیم، آنجا هم از خود ما است. ما حاضریم، لکن راه دادن به ما برای رفتن، باید یک چیزی ما به شما بدهیم که شما راه بدهید! باید ما مجرم را دیگر کار نداشته باشیم! باید بنشینیم صلح کنیم دیگر با هم، دست به گردن هم بیندازیم که این همه آمدی جرم کردی! برای اینکه حالا می خواهی به من همراهی کنی، بیا یک چیزی هم به ما بده تا همراهی کنیم! نه، این مساله غیر عقلایی است و هرگز نخواهد شد. مساله راه دادن یک چیزی است که شما باید التماس کنید که ما بیاییم برویم سراغ آن کار را بکنیم. ما داوطلب هستیم، شما باید از ما خواهش کنید که آقا بیایید با ما کمک کنید تا ما برویم جلوی این را بگیریم، اگر راست می گویید که با اسرائیل مخالفید و اگر مساله این نیست و با اسرائیل مخالف نیستید و می خواهید ما نرویم آنجا، شرط را این طور قرار می دهید که حالا بدون همه قیدی مصالحه کنیم، آن وقت شما تشریف بیاورید ببرید. آن هم تشریف بیاورید حرفی است، تا به صورت واقعی.

من امیدوارم که ان شاء الله، همان طوری که شما در جبهه های جنگ پیروز شدید و پیروز هستید و امیدوارم که همیشه پیروز باشید، همین طور در معنویات هم، که مهم است- که این مادیات تابع آن معنویات است- این معنویات هر چه قوی بشود، شما قویتر خواهید شد. یک نفر آدم با ایمان می تواند با هزاران نفر بی ایمان مقابله کند، و شما در این- عرض- مدتی که جنگ کرده اید، دیده اید که مساله این طوری است که ایمان وقتی که در میدان می آید، همه چیز را از بین می برد. مقابلش هر چه هست از بین می برد.

ان شاء الله، خداوند ایمان همه ما را زیاد کند. و شما را در این دو قطب معنویت و مادیت تقویت کند. و اسلام را ان شاء الله، از شرّ همه قدرتمندان نجات بدهد. و این تحولی که در ایران هست ان شاء الله، باقی باشد. و تا ظهور امام زمان، این ملت بتواند این کشور را به طور شایسته تحویل ایشان بدهد، ان شاء الله.

و السلام علیکم و رحمه الله.